D-day, de KNVB bekerfinale!! Na Harry’s fotoshoot voor het volgende seizoen, werden de opstelling en de tactiek besproken in de bestuurskamer. Met gespannen gezichten, klamme handjes, klotsende oksels en omgekeerde magen, was duidelijk te merken dat dit DE wedstrijd van het jaar was. Afgelopen weken is er veel getraind, gesproken (zelfs op de radio), gemijmerd, gedroomd, voorspeld en jawel, zelfs bespioneerd! Alles is aangegrepen binnen onze macht om deze bekerfinale winnend af te sluiten. Leidster Alice ging als enige met auto, volgestouwd met voetbaltassen, alle warming-up materialen, box en onze mascotte Jopie richting sportpark “De Haere” in Doornspijk. De rest (snor)fietste naar het strijdtoneel, waar we rond 15.00 uur in de drukte onze weg moesten vinden. De warming up werd op kunstgrasveld 2, rond half 4 gestart, in de veronderstelling dat op dit veld de degens gekruist moesten worden met SVZW. Dit bleek een misvatting, omdat de organisatie anders besloten had en wij onze warming-up moesten voortzetten op het gewone gras van veld 1. Al met al een chaotische, maar ook korte voorbereiding. Mede omdat 5 minuten voor aanvang de dames in de kleedkamer moesten zijn. Zodat gezamenlijk met het arbitrale trio en beide teams het veld betreden werd. Onder de muzikale begeleiding van Europe’s “Final Countdown”, vuurwerk en rookbommen en het rumoer van alle supporters, ontstond een prachtige finale sfeer.

Vanaf het begin zaten de “zwaluwen” er fel op en dit resulteerde in enkele kansen, waar al na 5 minuten de 0-1 uitviel. De Elburger dames kregen geen vat op hun spel en er waren meerdere overtredingen nodig om hun aanvallen af te stoppen. Na ongeveer een kwartier werd uit een van de vele vrije trappen tegen, de 0-2 gescoord. Hierna leek ESC de schroom van zich af te spelen en kroop uit haar schulp. Wat zorgde voor veel kansen, met daaruit, helaas maar 1 doelpunt van Lisanne Huisman uit een assist van San. Na enkele omzettingen probeerde ESC meer vat te krijgen op het snelle aanvalsspel van SVZW, dit lukte helaas maar deels. Lianne werd vervangen door Demi en iets later werd Emma voor Marinca gewisseld en Danique werd laatste vrouw. La-vie kwam van het veld en Janneke nam de voorstopperspositie in. Het laatste deel van de 1e helft had SVZW het betere van het spel, maar tot de rust werd er niet meer gescoord. In de kleedkamer werd er benadrukt dat deze tegenstander te pakken moest zijn, mits er met z’n allen scherp verdedigd werd. En er veel, heel veel strijd moest worden geleverd om hun “lopende” speelsters op te vangen.

Na rust kwamen de Wierdense vrouwen (nog) sterker uit de kleedkamer en werd na ongeveer 60 minuten de 1-3 gemaakt. Na weer een scheidsrechterlijke twijfelachtige beslissingen in ons nadeel. Wat bij een achterstand uiteraard snel het geval is, reageerde Aart als door een adder gebeten. Hierbij liet hij zijn frustraties de vrije loop, waarop Alice en ikzelf een stukje “anger management” betrachtten om escalatie te voorkomen. De broers Yin en Yang Klein, richtten zich daarna maar snel weer op de coaching. Dus na de 1-3 werd er aan ESC kant meer risico genomen en schoof Janneke meer door naar voren en kwamen we achterin 1 op 1 te staan. Ondertussen waren Sanne Meppelink, voor Melissa en Fleur voor Alyssa, in het veld gekomen. Omdat er meer druk naar voren werd gezet, kwam er voor het counterende SVZW meer ruimte. De passing naar de aanvallers kon te vaak gegeven worden, wat tot veel gevaarlijke kansen leidde. En helaas vielen de 1-4 en ook nog de 1-5 door dit countervoetbal van SVZW.  Keepster Noa kreeg het zwaar te verduren door de zogenaamde Wierdense supporters werd ze geïntimideerd door scheldpartijen en zelfs door rookbommen. Na de 1-5 ging ESC nog op jacht naar een eretreffer, maar dit lukte helaas niet. De wedstrijd in een notendop; Hard gewerkt, maar het lukte niet!

Ondanks het verlies van de bekerfinale, mogen we met trots terugkijken op dit prachtige avontuur. De gedenkwaardige 9-0 tegen DSV, de moeizame 2-3 avondwedstrijd in Putten met een pensionado in hun selectie. De fantastische ⅛ finale; de bus-wedstrijd in Tubbergen. Het enorm sterke laatste half uur in de ½ finale tegen Beuningse Girls. En daarnaast zijn we toch maar mooi kampioen geworden!! Kortom het was een fantastisch seizoen met alle speelsters, die ondanks de ingekorte competitie van 12 naar 8 teams. Toch met z’n allen de trainingen bleven bezoeken. Ik wil de vlaggers Hubert en Bas bedanken. Alle sponsors enorm bedankt voor jullie financiële bijdrage. De trouwe supporters, die ons vooral tijdens de bekerwedstrijden hebben gesteund. Ook de supportersvereniging van ESC voor hun financiële bijdrage aan de busreis naar Tubbergen. Voorzitter Jaap bedankt voor je betrokkenheid en belangstelling gedurende het gehele seizoen. Harry en De Loermeeuw voor alle foto’s.