De Elburger Sportclub door de jaren heen
Op 1 april 2010 bestaat de Elburger Sportclub alweer 65 jaar. In vergelijking met de beginperiode is er natuurlijk veel veranderd binnen de club. Om u een chronologisch overzicht te geven van de ontwikkelingen zijn we in de geschiedenisboeken gedoken. Officieel bestaat de v.v. Elburger Sportclub sinds 1 april 1945. De voetbalsport werd echter al veel eerder in Elburg beoefend. Het voormalige vissersstadje was ooit zelfs twee voetbalverenigingen rijk. Naast het reeds bestaande Quick werd in de jaren dertig van de vorige eeuw een tweede club opgericht: Elburger Boys. Eerstgenoemde club vond zijn supporters vooral onder de burgers. De aanhang van Elburger Boys bestond vooral uit de visserijbevolking, die sociaal gezien uit de wat mindere milieus kwam.
Beide verenigingen waren in die tijd lid van de Nederlandse Christelijke Voetbalbond. Vooral in de eerste jaren was er een behoorlijke rivaliteit tussen Quick en Elburger Boys. Dat leidde nog wel eens tot aanvaringen. Later zagen de besturen en leden van beide verengingen echter wel in dat in een klein plaatsje als Elburg geen plaats was voor twee voetbalclubs. Ruim een maand voordat Nederland officieel werd bevrijd vond in een bovenzaal van café R. Timmermans (waar nu Eethuis ‘De Vischpoort’ is gevestigd) de nogal tumultueuze oprichtingsvergadering plaats.
Het ‘nieuwe’ ESC
De naam Elburger Sportclub werd bedacht door de heer Jac. Hulsman. Verder waren in die tijd namen van Piet Kruithof en Aart Bosman onlosmakelijk met ESC verbonden. Hun inzet, zakelijke inzicht en clubliefde waren van grote betekenis voor de vereniging. Het ‘nieuwe’ ESC werd ingedeeld in de zaterdagmiddag competitie van de Afdeling Zwolle, waarin het zo’n vijf jaar uitkwam. In 1950 promoveerde de club naar de ‘grote KNVB’.Lange tijd hadden de blauw-witten hun domicilie in de buurt van de haven (waar nu het gebouw van de Betere Woning is gevestigd). Het kon er destijds met name in wedstrijden tegen de grote rivaal uit die andere vissersplaats (Urk) op z’n zachtst gezegd behoorlijk pittig aan toe gaan. De legendarische uitspraak ‘Voetbal is oorlog’, die jaren later zou volgen van Rinus Michels, deed zich eigenlijk toen al gelden
De accommodatie waarover men in die jaren beschikte kan men zich in de huidige tijd nog maar nauwelijks voorstellen: twee kleine kleedkamertjes (met voor de spelers een betonnen wasbak met uitsluitend koud water), een scheidsrechterkamertje, wat ruimte voor het materiaal, een loketje voor de verkoop van versnaperingen en een verplichte plee, wat neerkwam op een houten geval met daarin een emmer geplaatst. Voordat de bouw van de eerste kleedkamers een feit was, moesten de bezoekers zich meestal omkleden in de bus of in het (club)café van Koen de Vries (wat in 1954 werd overgenomen door de familie Dijkman).
De eerste ‘buitenlander’
In het begin van de jaren vijftig begroette ESC de eerste versterking van buitenaf. Wim van Driel, een jonge sportinstructeur uit Velp, werd in de legerplaats ’t Harde gevestigd en meldde zich aan als lid bij de Elburgers. Overigens maakte Van Driel zich bij ESC niet alleen verdienstelijk als aanvallende speler. Later was hij namelijk ook nog een aantal jaar als trainer-coach bij de club werkzaam. In het seizoen 1959/1960 behaalden de Elburgers het kampioenschap in de vierde klasse en bereikten zij na promotiewedstrijden de derde klasse. Dit kampioenschap kreeg extra glans omdat, halverwege de competitie, één van Elburgs grootste talenten in die tijd (Jan Koops) als semi-prof bij PEC Zwolle (nu FC Zwolle) ging spelen. Trokken wedstrijden tegen Urk eind jaren vijftig al vele voetballiefhebbers naar Elburg, ook in de jaren zestig kwamen soms enkele duizenden enthousiaste belangstellenden naar het knusse terrein aan de haven. Met name de duels tegen Go Ahead Kampen, Nunspeet en OWIOS werden uitstekend bezocht.
Burgemeester Bode zorgt voor nieuw sportpark
Met de komst van burgemeester P. Bode in 1961 kwam de aanleg van een nieuw sportcomplex in Elburg in een stroomversnelling. Bode zette zich enorm in voor de realisering van het huidige Burgemeester Bode Sportpark. Het verbaasde dan ook niemand dat het nieuwe complex, geopend in september 1965, naar hem vernoemd werd. De plaatselijke voetbaltrots beschikte over een prachtige nieuwe accommodatie met drie speelvelden, een verlicht oefenveld, vier ruime kleedkamers met douches en een bestuurs- en commissiekamer. Ondanks het feit dat de faciliteiten sterk waren verbeterd, bleef ESC haar wedstrijden afwerken in de derde klasse. In die tijd waren lange periodes waarin leden zitting hadden in het (dagelijks) bestuur geen uitzondering. De heer J. Ponstein maakte zich bijvoorbeeld op verschillende gebieden verdienstelijk voor de club. Hij was meer dan 25 jaar penningmeester en werd later ook tot erelid benoemd.
Houten kantine
ESC had altijd een goede band met de landmacht. In het begin van de jaren zeventig werd met behulp van de in ’t Harde gelegerde militairen een houten kantine gebouwd. In het voorjaar van 1977 werd vervolgens aan de overzijde het huidige onderkomen gebouwd annex een ‘echte’ kantine. Aanvankelijk had ESC de beschikking over vier kleedkamers, maar halverwege de jaren tachtig werd dit aantal verdubbeld naar acht. De ‘oude’ kleedkamers werden later overgenomen door Korfbalvereniging Elburg.
Geen enkele overwinning
Een dieptepunt, althans sportief gezien, was ongetwijfeld de degradatie in het seizoen 1983/1984. In dat voetbaljaar behaalden de Elburgers geen enkele overwinning. Wel werd er zeventien keer gelijk gespeeld, maar dat was niet voldoende om klassenbehoud te garanderen. Een jaar later, de vereniging bestond toen ook nog eens 40 jaar, keerde men al weer terug in de ‘vertrouwde omgeving’.
Shirtsponsoring
Eind jaren tachtig deed de shirtsponsoring haar intrede bij ESC. In vergelijking met de huidige bedragen die er worden gevraagd, verscheen voor een relatief klein sponsorbedrag een bedrijfsnaam op het shirt van de spelers van het eerste elftal. In het seizoen 1988/1989 was het dan eindelijk zover. Hoofdzakelijk met spelers uit eigen gelederen (ESC beschikte in die jaren over een aantal veelbelovende en talentvolle A-junioren) ging een zeer lang gekoesterde wens in vervulling. Na 28 (!) jaar, met een onderbreking van één jaar in de vierde klasse, werd het kampioenschap in de derde klasse behaald. Onder leiding van de toenmalige trainer-coach Kees Boeve speelde het eerste elftal in een zenuwslopende wedstrijd tegen CSV Apeldoorn met 0-0 gelijk. Dat was genoeg voor promotie.
Sportieve ambities
De ambities van de Elburgers kenden geen grenzen. De club ging op jacht naar het hoogst haalbare niveau, wat toen nog de eerste klasse was. Met Dick Kroon werd een niet geheel onbekende voetbaltrainer Dick Kroon aangesteld. Een aantal jaren daarvoor werd Kroon met DOS Kampen algeheel kampioen bij de amateurs. Overigens is Dick Kroon ook anno 2010 nog actief betrokken bij ESC als technisch jeugdcoördinator. Niet alleen in sportief opzicht, maar ook op ander gebied bloeide ESC aan het eind van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig als nooit tevoren. Er werd een zogenaamde sponsorcommissie in het leven geroepen. Deze commissie slaagde erin een aantal ondernemers en middenstanders aan de vereniging te binden, wat een leuk financieel voordeel opleverde. Uit de opbrengsten van een grote verloting (met als hoofdprijs een automobiel) werd vervolgens in 1992 een overdekte zittribune gebouwd. In datzelfde seizoen 1992/1993 bracht de club voor het eerst in het ruim 45-jarig bestaan een Presentatiegids uit. Ook het clubblad onderging een gedaanteverwisseling.
Gouden periode
Eind jaren tachtig werden de periodetitels geïntroduceerd in het amateurvoetbal. ESC speelde hierin enkele finales (o.a. tegen DVS ’33 uit Ermelo en tegen de amateurs van Volendam). Beide keren strandde men in het zicht van de haven, maar op 14 mei 1994 schreef de Elburger Sport Club geschiedenis. Na een 2-0 overwinning bij naaste concurrent AZSV haalden de blauw-witten het kampioenschap binnen. Promotie naar ‘het Walhalla’ in het zaterdagamateurvoetbal was een feit! Zonder iemand te kort te doen, hadden de blauw-witten destijds enkele gerenommeerde spelers in de gelederen. Gerrrit Visscher, tegenwoordig verantwoordelijk voor de technische zaken bij de senioren, keerde na een zevenjarige profcarrière bij FC Zwolle en SC Heerenveen terug op het oude nest. Datzelfde gold voor Fred Leusink en Eddy Smook, die ook enkele jaren bij FC Zwolle actief waren geweest. Verder had ESC Gerrit Visscher onder andere tot de beschikking en over Sjoerd van der Heide en Tonny Krijn. Vier seizoenen speelde ESC op het hoogste niveau. Alle zaterdagtoppers kwamen op het Burgemeester Bode Sportpark op bezoek. IJsselmeervogels, ACV, Urk, Genemuiden, Spakenburg, VVOG en WHC zijn hierbij de bekendste namen. De supporters die deze periode hebben meegemaakt zullen ongetwijfeld met weemoed terugdenken aan de dubbele ontmoeting met IJsselmeervogels uit het eerste seizoen. De gelouterde, ijzersterke ploeg uit Spakenburg werd in Elburg met 2-1 verslagen. Ook op eigen terrein moest IJsselmeervogels buigen voor ESC. Op sportpark De Westmaat werd op 30 april 1995 een legendarische 1-0 zege behaald.
Sportief verval
Helaas kwam in het seizoen 1997/1998 een einde aan een viertal mooie jaren en moest een stapje terug worden gedaan. Na de degradatie was ESC vijf jaar lang een vaste waarde in de eerste klasse D. In het seizoen 2002/2003 degradeerde de club echter opnieuw en ook in de tweede klasse hield ESC het niet lang vol. Het eerste jaar eindigden de Elburgers nog als derde, maar de voetbaljaargang daarna volgde degradatie naar de derde klasse.
Een nieuw beleid
Het aantrekken van spelers van buitenaf behoorde definitief tot de verleden tijd. ESC wilde een nieuwe weg inslaan en probeerde met echte Elburgers weer een eigen gezicht te krijgen en naar boven te kijken. Onder andere Frans Koornberg werd teruggehaald en zijn komst stond in het seizoen 2006/2007 aan de basis van de terugkeer naar de tweede klasse. Lang kon ESC daar echter niet van genieten, want een jaar later volgde wederom degradatie.
In het seizoen 2008/2009 werd onder leiding van de nieuwe trainer Wout Sleurink een derde plaats behaald in de derde klasse B. Inmiddels draait ESC op dit niveau opnieuw bovenin mee. Directe promotie behoort tot de mogelijkheden en is gezien de invoering van de Topklasse anno 2010 ook een belangrijke doelstelling. Gezien de rijke historie en de onlangs vernieuwde accommodatie van ESC zal de club in ieder geval zeker niet misstaan in de tweede klasse. De huidige selectie van ESC telt veel echte Elburgers en is volop in de strijd voor promotie naar de tweede klasse.